جهت دریافت مناقصه یا مزایده شغلی خود، ثبت نام کنید

نام/نام خانوادگی:
شماره تماس:
کد امنیتی
 
ir
rss
calendar سه شنبه، 25 آذر ماه 1404
پارس نماد داده ها، خبرگزاری مناقصات و مزایدات کشور
خبرگزاری مناقصات و مزایدات کل کشور
پایگاه خبری پارس نماد داده ها
کد پارس نماد
18300
تاریخ شروع
1404/09/25
تاریخ درج آگهی
1404/09/25
عنوان آگهی
اگر دولت واقعاً به کمک اعتقاد دارد، باید ابزار آن را فراهم کند؛ میزهای تصمیم‌سازی مشترک با اتحادیه‌ها، انجمن‌ها و کارشناسان مستقل، شفافیت در سیاست‌های ارزی، پایبندی به تعهدات گذشته و اولویت دادن واقعی به غذا و دارو. در غیر این صورت، دعوت به کمک تنها یک جمله زیبا باقی می‌ماند.

شرح آگهی

به گزارش پایگاه خبری پارس نماد داده ها، آنچه امروز در اقتصاد ایران جریان دارد، صرفاً یک نوسان یا بحران مقطعی نیست؛ بلکه حاصل انباشت تصمیم‌هایی است که مسیر کمک را بسته و ناامیدی را جایگزین مشارکت کرده است. آقای رئیس‌جمهور بارها از مردم، فعالان اقتصادی و متخصصان خواسته است به دولت کمک کنند؛ اما پرسش اصلی این است: ابزار این کمک کجاست؟ راه ورود کارشناسان، اتحادیه‌ها و فعالان واقعی اقتصاد به تصمیم‌سازی‌ها چگونه تعریف شده است؟ دولت از یک‌سو می‌گوید فحاشی نکنید و کمک کنید و از سوی دیگر، همه کانال‌های کمک را مسدود می‌کند.


اتاق بازرگانی می‌گوید حرف ما خریدار ندارد. اتاق اصناف می‌گوید وقت ملاقات داده نمی‌شود. اتحادیه‌ها و انجمن‌هایی که بازوی تخصصی اقتصاد کشور هستند، در تعیین قیمت، صدور مجوز، سیاست‌گذاری واردات و مدیریت بازار نادیده گرفته می‌شوند. وقتی حتی حلقه‌های دورتر دولت هم اجازه ورود به فرآیند تصمیم‌سازی را ندارند، دعوت به کمک به یک شعار توخالی تبدیل می‌شود. حذف ارز ترجیحی برای برنج و برخی کالاها، شاید در منطق کلی تصمیمی قابل دفاع باشد، اما اجرای آن بدون توجه به واقعیت‌های قبلی، به فاجعه منجر می‌شود.

واردکنندگانی که پیش از تصویب قانون، با مجوز رسمی دولت و با اعتبار خارجی کالا وارد کرده‌اند، امروز ارزشان را دریافت نمی‌کنند. اعتبار تجار ایرانی نزد طرف‌های خارجی در حال نابودی است. این فقط ضربه به یک تاجر نیست؛ ضربه به اعتبار اقتصادی ایران است. وقتی دولت به تعهدات خودش پایبند نیست، چگونه انتظار دارد کسی به اقتصاد کشور اعتماد کند؟ امروز تولیدکننده و واردکننده غذا و دارو به بن‌بست رسیده‌اند. شرکت‌های دارویی به دلیل بدهی‌های سنگین تأمین اجتماعی و بیمارستان‌ها، دچار کمبود نقدینگی شده‌اند.

تولید دارو در حال ورشکستگی است، آن هم در شرایطی که صحبت از شوخی نداشتن با سفره مردم می‌شود. اگر شوخی نیست، چرا زنجیره تأمین غذا و دارو در اولویت مطلق قرار نمی‌گیرد؟ ترس، جای امید را گرفته است. مردم هر روز با افزایش قیمت دلار از خواب بیدار می‌شوند. وحشتی که امروز در جامعه شکل گرفته، حتی از روزهای جنگ هم بیشتر است. این ترس محصول سخن گفتن از ناتوانی است. وقتی سکاندار دولت می‌گوید کاری از دستش برنمی‌آید و هر کس می‌تواند بیاید کمک کند، این پیام به جامعه مخابره می‌شود که دولت کنترل اوضاع را از دست داده است. این دقیقاً همان چیزی است که دشمن می‌خواهد؛ ناامیدی در داخل و شادی در بیرون. آقای رئیس‌جمهور، شما با وعده برنامه، تجربه و دانش رأی گرفتید. گفتید آموزش دیده‌اید، مدیریت خوانده‌اید و با برنامه آمده‌اید. شما سال‌ها در دولت و مجلس بوده‌اید و مشکلات کشور را می‌شناختید.

اگر شناخت وجود داشت، چرا امروز به نقطه‌ای رسیده‌ایم که راه‌حل مشخصی ارائه نمی‌شود؟ اگر برنامه‌ای هست، چرا مردم آن را نمی‌بینند؟ چرا استراتژی سه سال آینده شفاف بیان نمی‌شود؟ همه مشکلات به تحریم خارجی ختم نمی‌شود. تحریم‌های داخلی کم‌هزینه‌تر و مخرب‌ترند. تصمیم‌های غیرکارشناسی، تعرفه‌گذاری‌های نادرست، قیمت‌گذاری‌های دستوری و بی‌اعتنایی به تخصص، اقتصاد را زمین‌گیر کرده است. سیاست‌هایی مانند حراج طلا، پیش‌فروش سکه و بازی با ابزارهای پولی، انحصار ایجاد می‌کند و سرمایه را از تولید به سمت سفته‌بازی می‌برد. نتیجه‌اش روشن است؛ تورم بیشتر و بی‌ثباتی شدیدتر. تاجر می‌گوید دولت اگر کاری به کار ما نداشته باشد، اقتصاد مسیر خود را پیدا می‌کند. نمونه‌های موفق هم وجود دارد؛ از آزادسازی واردات خودرو تا واگذاری بنگاه‌ها به بخش خصوصی واقعی. اما این مسیر نیازمند شجاعت، شفافیت و اعتماد به متخصصان است، نه مدیریت دستوری و حلقه‌های بسته. امروز بسیاری از فعالان اقتصادی به نقطه‌ای رسیده‌اند که حتی از صحبت کردن می‌ترسند. به رسانه پناه آورده‌اند، چون هیچ مسیر رسمی برای شنیده شدن وجود ندارد. این وضعیت خطرناک است. وقتی کانال‌های گفت‌وگو بسته شود، هزینه آن را همه خواهند پرداخت.

اگر دولت واقعاً به کمک اعتقاد دارد، باید ابزار آن را فراهم کند؛ میزهای تصمیم‌سازی مشترک با اتحادیه‌ها، انجمن‌ها و کارشناسان مستقل، شفافیت در سیاست‌های ارزی، پایبندی به تعهدات گذشته و اولویت دادن واقعی به غذا و دارو. در غیر این صورت، دعوت به کمک تنها یک جمله زیبا باقی می‌ماند. هنوز دیر نشده است. یا باید با شجاعت مسیر اصلاح را انتخاب کرد و از اهل فن کمک گرفت، یا صادقانه پذیرفت که این راه به بن‌بست می‌رسد. اقتصاد با شعار اداره نمی‌شود. مردم دیگر طاقت آزمون و خطا ندارند. اگر رهبری از سیاست های دولت تاکنون حمایت کرده است و منتقدین هم به خاطر تمکین از مواضع رهبری سکوت اختیار کردند و اعتراضی نداشتند در انتظار تحقق اهداف دولت هستند اما سوال اینجاست که در سال سرمایه گذاری برای تولید چه حمایتی از این بخش شده است؟(ایلنا)

انتهای پیام/ خبرنگار پایگاه خبری پارس نماد

منبع
خبرنگار پارس نماد
آخرین اخبار